کَفی تو بپوشُ لباس تن کن // می‌خوام ببرمت جایی‌ که ماجراست چند دور
بزنی‌ ببینی‌ چند چندِ شهر // تا بعد بشی‌ من یه نمِ پَر کندِتر
من ، همون که خوش بود یه وقتی‌ // سر حالُ مثه سنگِ سفت بود میفهمی
همه چی‌ پیچید رو همین حساب // روزشم مثه همه حتی روز تحویل سال
همیشه متنا بلند بوده مشتی‌ // رفیق هر نوعش با هر نوعی گشتیمُ
دیدیم که تهش با زخمی تنهاییم // ولی‌ خو خوش گذشت یه وقتهایی
غصّه که مال قصه هاس // ما خوشیم همه جورِ رو زمین با چشم باز
همین دلیلی شد تیمار و بی دل // که ساده ترش میشه یه گرگِ بارون دیده هَ هَ
ورس 2:
تمام طولِ روزُ تو میکنی‌ ت*می سپری // فکر چیزی که باختی ببری
او مغزتُ میگاد مثه سگ پشیمونی // تو گفته بودی که راه سختُ میتونی‌
اما بعد دیدی تویی‌ُ کمی‌ مایه تو‌ جیب // به جایی‌ نمیرسی با این قدمای کوچیک
این زندگی‌ گفت: دو چیزُ یاد پس بگیر // امید بده بجاش بیلاخ پس بگیر
یاد میگیری که نآشتا نرینی // جاهایی‌ میری که یه موقع آشنا نبینی
نه حسشو داری نه حال فک زدن // تو‌ خودت گیج میشی‌ دیگه آره مثلا
حرفات همیشه بوی غم میده // تو‌ آینه هم تصویرِ دیگه گَندیدِ
هنو بالا سرت گرماشو داری // راستی‌ دل خوشیاشو سیری چند میده
ورس 3:
گرگ باش ، مثه من ، مثه ببر // مثه جغد تو‌ پرسه‌ های شب
مثه سنگ تو‌ لحظه‌ های سخت ، تو‌ عرصه های تنگ
نعرتُ بذار تو‌ بارون‌ُ // بشکون ردشو حتی قانونُ
دل نبند که تش تلخیِ // میشی‌ مثه من نفس تخلیه
با دستات ، همیشه خسته رو تنت // رو زخماتم نمکِ وابسته بودن
ترجیح میدی جای اینکه نقش بچینی // واسه بعد زندگیتُ تو لحظه ببینی‌
میشه شب میشه روز میشه فردا // تو میخواستی نهرُ کنی‌ دریا
‌هَ شدی شبیه مردمت // ببین تو‌ رویا همیشه حقیقت گمِ