کَفی تو بپوشُ لباس تن کن // می‌خوام ببرمت جایی‌ که ماجراست چند دور

بزنی‌ ببینی‌ چند چندِ شهر // تا بعد بشی‌ من یه نمِ پَر کندِتر

من ، همون که خوش بود یه وقتی‌ // سر حالُ مثه سنگِ سفت بود میفهمی

همه چی‌ پیچید رو همین حساب // روزشم مثه همه حتی روز تحویل سال

همیشه متنا بلند بوده مشتی‌ // رفیق هر نوعش با هر نوعی گشتیمُ

دیدیم که تهش با زخمی تنهاییم // ولی‌ خو خوش گذشت یه وقتهایی

غصّه که مال قصه هاس // ما خوشیم همه جورِ رو زمین با چشم باز

همین دلیلی شد تیمار و بی دل // که ساده ترش میشه یه گرگِ بارون دیده هَ هَ

ورس 2:

تمام طولِ روزُ تو میکنی‌ ت*می سپری // فکر چیزی که باختی ببری

او مغزتُ میگاد مثه سگ پشیمونی // تو گفته بودی که راه سختُ میتونی‌

اما بعد دیدی تویی‌ُ کمی‌ مایه تو‌ جیب // به جایی‌ نمیرسی با این قدمای کوچیک

این زندگی‌ گفت: دو چیزُ یاد پس بگیر // امید بده بجاش بیلاخ پس بگیر

یاد میگیری که نآشتا نرینی // جاهایی‌ میری که یه موقع آشنا نبینی

نه حسشو داری نه حال فک زدن // تو‌ خودت گیج میشی‌ دیگه آره مثلا

حرفات همیشه بوی غم میده // تو‌ آینه هم تصویرِ دیگه گَندیدِ

هنو بالا سرت گرماشو داری // راستی‌ دل خوشیاشو سیری چند میده

ورس 3:

گرگ باش ، مثه من ، مثه ببر // مثه جغد تو‌ پرسه‌ های شب

مثه سنگ تو‌ لحظه‌ های سخت ، تو‌ عرصه های تنگ

نعرتُ بذار تو‌ بارون‌ُ // بشکون ردشو حتی قانونُ

دل نبند که تش تلخیِ // میشی‌ مثه من نفس تخلیه

با دستات ، همیشه خسته رو تنت // رو زخماتم نمکِ وابسته بودن

ترجیح میدی جای اینکه نقش بچینی // واسه بعد زندگیتُ تو لحظه ببینی‌

میشه شب میشه روز میشه فردا // تو میخواستی نهرُ کنی‌ دریا

‌هَ شدی شبیه مردمت // ببین تو‌ رویا همیشه حقیقت گمِ