موسم گل دوره حُسن، یک دو روز است در زمانه
ای به دل آرایی به عالم فسانه، ای که ز تو مانده نکویی نشانه
خاطر عاشقان را میازار، خوش نباشد ز معشوقه آزار
گر بسوزد شمع و پروانه را با زبانه، چون شود روز شمع و شب را نبینی نشانه
میکنی صید مرغ بسته، میزنی سنگ بر شکسته
میکشی با تیغ ستم یار خسته، خسته‌ دلان یکسره در خون نشسته
خویش و سوزی و بیگانه سازی، نیست آیین عاشق نوازی
تیر عشقت ای که در سینه ما نشسته، رحمتی کن بر دل عاشق زار خسته