رسمو بهم زدی؛ با من قدم زدی
از عشق دم زدی! تا روزگارمو بعدا سیاه کنی!
رو رد پای رود؛ بارون گرفته بود
شب چون گرفته بود؛ چادر زدم که تو موهاتو وا کنی…
گفتم که جونمو، قلب جونمو قد کمونمو…
نذر چشات کنم؛ تا که اعتنا کنی!
کشتی بهارمو؛ قلب مزارمو دارو ندارمو…
دادم که دردمو؛ شاید دوا کنی
چشمای آسمون؛ رنگین ترین کمون…
تعارف نکن بمون! کفشاتو در بیار تا خون بپا کنیم!
درداتو مو به مو؛ تو گوش من بگو
تا خنده هاتو؛ تو جغرافیای عشق فرمانروا کنیم…
ماهی کنار رود؛ از غصه مُرده بود…
خوابم نبرده بود؛ گفتی که نذرتو باید ادا کنی!