دور حِصار این شَهر …
یه خَط تیره تا آسِمون رَفته
دیگه روزای روشَن ، از اینجا پَر کِشیدن
مارو یادِشون رَفته …
────
عَذاب این حال میکوبَد
به سینه ام چو آهی
اما دَر این ویرانه هَم
سَر میکشم به هَر نِشانه ای
────
از آفتاب میخوانَم …
گرچه از پیش ـه چَشمَم رَفت
مَرا باقیست خیالش …
گرچه از پیش ـه چَشمم رَفت
نای رَفتنی نَدارم …
چون شَهر مَن هَمین ترانه است
که خاموش و سَر به زیر مانده
میخوانَمَش دوباره تا مَرزِ آخَرین نَفس
────
از آفتاب میخوانَم …
گرچه از پیش ـه چَشمَم رَفت
مَرا باقیست خیالش …
گرچه از پیش ـه چَشمم رَفت
────
از آفتاب میخوانَم …
گرچه از پیش ـه چَشمَم رَفت
مَرا باقیست خیالش …
گرچه از پیش ـه چَشمم رَفت