کجای این شب غریبم و کجای این کرانه‌ی کبود
کجای این شبی که از ازل چراغ ماه قسمتش نبود
کجای همیشه ابریم که آسمان نشان نمی‌دهد
به گریه می‌رسم ولی سکوت به گریه هم امان نمی‌دهد
کجای این شبم که می‌کشد هوای گریه‌ام به ناکجا
از این خرابیم که می‌برد به خانه‌ای که نیست ای خدا
کسی نمانده پای به پای من مگر غمی که خانزاد توست
مگر صدای سرمه ریز من که شعر سر به مهر یاد توست