اون كه در اوج صداقت
با تو پاك و بى ريا بود
اون كه غرق عشق پاكش
از همه دنيا جدا بود
اون كه چشماى نجيبش
جز تو هيچكسو نمى ديد
اون مى تونست رها شه
ولى موند و عشقو فهميد
اون منم، اون منم
اون منم، اون منم
اون كه ارتفاع عشقش آسمونُ بوسه مى زد
شبا رو با خاطراتش تو خيابون پرسه مى زد
فكر نمى كرد كه يه روزى روزگار تنهاش بذاره
يه غم سنگين تازه رو همه غم هاش بذاره
فكر نمى كردش كه شايد دل عشقش جاى ديگه ست
فكر نمى كردش كه يارش توى يه دنياى ديگه ست
اون منم، اون منم
اون منم، اون منم
اون كه تو رسم رفاقت، بدتر از غريبه ها بود
دلِ سنگ و نارفيقش، به سياهى مبتلا بود
اون كه در اوج تظاهر قلبم نابود مى كرد
دلش از دروغ سرشار، عشقُ وانمود مى كرد
اون تويى، اين منم
اون تويى، اين منم