با توام ابرِ مسافر ، وطن پرنده ها کو؟
با توام ابر مسافر ، گریه ها و خنده ها کو؟
دنیا دیواره و زندون ، منو از خودم رها کن
تا شبو ازم بگیری ، اسم فردا رو صدا کن
اینجا شلاقه و زنجیر ، اینجا آسمون کوتاهه
اینجا سقف آرزوها ، به بلندیِ یه آهه
من اسیرم اما زنجیر ، توو اسارتِ غروره
آرزومه پَر کشیدن ، وطنِ پرنده دوره
با توام ابر مسافر ، که تنت داغِ زمینه
روی آفتابو نپوشون ، بذار دنیا رو ببینه
ما میخواستیم از ترانه ، واسه هم خونه بسازیم
مثِ عاشقای قِصه ، دل به آسمون ببازیم
ما میخواستیم اما دنیا ، پُر سنگ و پُر خاره
تو بباری یا نباری ، برا اون فرقی نداره
بذار دنیا رو ببینه ، اون که آفتابی ترینه
اون که بارون میشه هر شب ، رو تنِ گلای میشینه
اون که ابری میشه گاهی ، توو چشای گریه آلود
اون که بارونیه جنسش ، اونکه عاشقِ زمین بود
اینجا شلاقه و زنجیر ، اینجا آسمون کوتاهه
اینجا سقف آرزوها ، به بلندی یه آهه