آخر راه اومدن با روزگار
گره کوریه که بخت منه
که تموم اتفاقای بدش
شاهد زندگی سخت منه

شاید این زخمی که از تو خوردم و
از حرارتش زبونه میکشم
یا تموم بی کسی هامو همش
فقط از دست زمونه میکشم

بگو بازم هوامو داریو
مثل همه منو تنها نمیزاریو
بگو هستی تا نترسونتم
ظلمت این شب تکراری و

بگو هستی و روی ماه تو امشب
پشت ابرا پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره ی من
ابری نمونه همیشه

بگو بازم هوامو داریو
مثل همه منو تنها نمیزاریو
بگو هستی تا نترسونتم
ظلمت این شب تکراری و

بگو هستی و روی ماه تو امشب
پشت ابرا پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره ی من
ابری نمیمونه همیشه

من که پشتم به خودت گرمه و
باز هر چی این راه رو میام نمیرسم
نکنه دستمو ول کردی برم
که به هر چی که میخوام نمیرسم

شایدم من اشتباهی اومدم
که در بسته رو وا نمیکنی
من به سادگی دل نمیکنم
از تو که منو رها نمیکنی

بگو بازم هوامو داریو
مثل همه منو تنها نمیزاریو
بگو هستی تا نترسونتم
ظلمت این شب تکراری و

بگو هستی و روی ماه تو امشب
پشت ابرا پنهون نمیشه
آسمون بخت تیره ی من
ابری نمیمونه همیشه