نفس تو سینه ی محراب حبسه
هوا بغضش گرفته ابر خستست
کی از دنیا دلش اینقدر خونه
که حتی صبرش هم از صبر خستست
کدوم خورشید از اینجا گذشته
که رنگ از روی هر کوهی پریده
کی بازم دردش رو با چاه گفته
کی اینقدر بار تنهایی کشیده
با اینکه سوگوار و بیقراری
محاله پیش غم از پا بیفتی
دلت میلرزه چون هر لحظه باید
به یاد غربت زهرا بیفتی
با اینکه سوگوار و بیقراری
محاله پیش غم از پا بیفتی
دلت میلرزه چون هر لحظه باید
به یاد غربت زهرا بیفتی
حبیب عاشقا و دردمندا
شنیدم هیچ دردی بی دوا نیست
تو هم درمونی و هم درد ای مرد
کسی با دردت اما آشنا نیست
شکم سیرا بدا دنیاپرستا
به حقت زیر تیغ ذوالفقارن
به شوق دیدنت اما هنوزم
یتیما شب به شب چشم انتظارن
با اینکه سوگوار و بیقراری
محاله پیش غم از پا بیفتی
دلت میلرزه چون هر لحظه باید
به یاد غربت زهرا بیفتی
با اینکه سوگوار و بیقراری
محاله پیش غم از پا بیفتی
دلت میلرزه چون هر لحظه باید
به یاد غربت زهرا بیفتی